Met enige regelmaat trek ik een witte doktersjas aan om een spreekuur te geven ‘voor alle zaken van het hart’. Mijn initiatief De Liefdesdokter is van ludieke actie om geld in te zamelen voor het Rode Kruis uitgegroeid tot een onderneming. We bieden mensen een plek om te leren over gezonde relaties en treden op in organisaties waar aandacht voor verbinding op de agenda staat. Met als doel meer menselijkheid in onze wereld te brengen.
2018 was voor mij een ontluisterend jaar.
Graag zag ik mezelf binnen De Liefdesdokter als een oneindig liefdevolle vrouw met aandacht en begrip voor alles en iedereen. Als een gulle aanbieder van kansen. Als een inspirerende leraar die anderen tot nieuwe inzichten en verbinding brengt. En als een integere ondernemer die sociale impact succesvol combineert met betaald werk voor zoveel mogelijk mensen. Nou, niet dus. Wat heb ik hierin gefaald het afgelopen jaar. Vaker dan me lief is. Ik stelde anderen en mezelf teleur en donderde genadeloos van mijn voetstuk. Met pijn in het hart nam ik aan het einde van 2018 afscheid van een zeer dierbare collega. Weer had ik gefaald. Want lieve lezer, ik blijk minder onvoorwaardelijk liefdevol en gul, ga voorbij aan ongemak, durf amper te beslissen en kom regelmatig daadkracht te kort. De zakelijke realiteit en financiële verantwoordelijkheid van ondernemerschap vallen me zwaarder dan ik me vooraf kon voorstellen.
2018 kuste me wakker uit mijn onschuld.
Ik ontdekte dat het stellen van gezonde grenzen een daad van liefde is. Met vuile handen, kleerscheuren en trillend op mijn benen stap ik het nieuwe jaar in. Ik leef. Mijn hart en hoofd doen het nog. En ik ben waar ik zijn moet om een verschil te maken. Ik stel verbijsterd vast dat er mensen zijn die ondanks mijn zwakheden met me te maken willen hebben en naast en achter me in de arena staan. Ik ben intens dankbaar voor de kansen die anderen mij bieden. Zoals schrijven in FRITS, dit mooie blad dat me in 2014 bombardeerde tot ‘Publiekstopper’. De prijs die me de bevestiging gaf dat mijn initiatief er toe doet. Ik kijk uit naar wat dit verse jaar nog meer in petto heeft. Ik zal er verslag van doen in deze column in de hoop veel moedige harten wakker te kussen en dat we vaker met zachte ogen naar onszelf en de ander leren kijken.
Met liefdevolle groet,
Inge van de Vorst