Dankzij onze verbeelding kunnen we ons in no time vreselijk voelen. Bijvoorbeeld wanneer we ons voorstellen hoe we in de toekomst iets verschrikkelijks zullen meemaken. In coronatijd nog makkelijker dan anders. Met een scherp oog voor detail speelt in ons hoofd een levensechte film af vol angstaanjagende scenes. Angst die gevoed wordt vanuit pijnlijke ervaringen uit ons verleden en ander opgeslagen beeldmateriaal. Ervaringen van verlies, afgesneden zijn, horror.
Van (andere) dieren wordt gezegd dat ze geen verbeelding hebben. Ik heb daar mijn twijfels over: ik herinner me onze lieve Rakker, de trouwe viervoeter die wij kinderen van onze ouders kregen na stug volgehouden jaarlijkse smeekbedes aan Sinterklaas en om de verhuizing naar een ander dorp wat te verzachten. Rakker maakte in haar dromen regelmatig spannende dingen mee, afgaand op de plotselinge schokkende bewegingen en janken in haar slaap.
Maargoed, terug naar de mens. Wij kunnen onze verbeelding ook richten op positievere emoties door ons – al dan niet geholpen – een voorstelling te maken waarvan we juist hoopvol (..’vol verwachting klopt ons hart..’), ontspannen (ken je de bergmeditatie al? Ohhh die is zooo heerlijk, doe mee met de compassietraining van Ingrid bij De Liefdesdokter en je leert hem kennen) of juist opgewonden (lees bv Erotica van Anais Nin) worden. ..Hmmm misschien zat ik er helemaal naast met mijn interpretatie van de dromen van Rakker?!?
Relatietherapeut Esther Perel roept iedereen die zich opgesloten voelt in de corona lockdown op om zijn of haar verbeelding in te zetten voor het ontspanning en verlichting. Ze zei het er niet bij maar ik dacht meteen aan Viktor Frankl, de holocaust overlever die dankzij zijn verbeelding van wat hij zou gaan doen na zijn bevrijding uit het kamp, zijn hoop en persoonlijke integriteit wist te behouden. En de wereld zijn prachtige boek ‘Man’s search for meaning’ (in het Nederlands vertaald als ‘De zin van het bestaan’) schonk. Nelson Mandela schijnt er in zijn tijd op Robbeneiland ook veel aan gehad te hebben.
Juist als je samen in een lastige situatie zit, kan je met je verbeeldingskracht de boel draaglijker maken. Zoals de papa in de hartverscheurende film La Vita E Bella doet voor zijn kind. Thuis kan het ook. Met mijn lief was ik afgelopen dinsdag in Frankrijk. ‘La Douce France Chez Soi’. In het zonnetje, aan een klein terrastafeltje met geblokt tafelkleed, op bistrostoeltjes, vlak naast de uitlopende vijgenboom en onder het gezoem van de vrolijke bijtjes bespraken we hoe heerlijk de rosé en het stokbrood van dit knusse restaurantje zijn. Zo houden we de lockdown nog wel even vol. Volgende week reizen we naar Italië.