Mijn mentor van de eerste klas van de middelbare school, meneer Kiens, zei me bij mijn diploma-uitreiking: „Inge, alles is er al, je hoeft het alleen nog maar zelf te leren zien”. Ik had géén idee waar hij het over had, maar vermoedde een waardevolle levensles en noteerde de woorden in schoonschrift in mijn ‘Mooie Citatenboekje’. Het kleine Xenosboekje met de rode stof en kaft waarin ik allerlei filosofische en/of poëtische vondsten als een schat koesterde, viel met de jaren steeds verder uit elkaar terwijl de waarde dat het voor mij had, groeide.
De stevigheid van ‘alles is er al’ in combinatie met ‘alleen nog hoeven leren zien’ bood me tegelijk vertrouwen en hoop. Het stelde me gerust dat, hoewel ik er zelf totaal niet bij kon, meneer Kiens blijkbaar potentie in mij zag. Lang voor mindfulness populair werd, reikte hij me de weg aan van wat de levenskunst ‘van doen naar zijn’ is gaan heten. Hiermee gaf hij me een perspectief op een nieuwe werkelijkheid.
Ik vraag me af wat er met onze stad zou gebeuren als we collectief ieder mens hartelijk verwelkomen en onze liefdevolle ogen wat vaker schenken aan diegenen wiens vertrouwen in de stad en/of zichzelf is beschadigd. Ik stel me zo voor dat we dan zomaar een hoop obstakels (verborgen armoede, eenzaamheid, geweld etcetera) helpen slechten met elkaar, dat het collectieve welzijn een boost krijgt en dat we onze toekomst gezamenlijk met vertrouwen en een glimlach in ons hart tegemoet kunnen zien.
Terug naar meneer Kiens: 25 jaar (en vele leerlingen) later trof ik hem opnieuw, toen ik op stagebezoek kwam op mijn oude school, kort vóór zijn pensionering. Verrassend genoeg herkende hij mij zodra hij me op de gang zag lopen en onze blikken kruisten. Hij onderbrak zijn verhaal, opende de deur van zijn leslokaal en lachte me toe: ‘Jij ging toch naar Frankrijk, hè?’ Voor het plezier van al de prachtige verhalen was hij van leraar Nederlands overgestapt op Grieks, vertelde hij me met pretogen. Geen spat veranderd. Even gedreven als destijds. Wat later aan de koffie vertelde ik hem hoe zijn zin van toen mij houvast had geboden verderop in mijn leven. En hoe ik me door hem gezien wist. Hij nam mijn dankbaarheid om de terloopse opmerking die hij zelf allang vergeten was, ontroerd in ontvangst.
Alles is er al. We hoeven het alleen nog maar te leren zien.
