Toen mijn dochter aankondigde dat ze op boksles ging, hield ik mijn hart vast. Daar vond ik nogal wat van. Te agressief, destructief, eng. Ik ging mee naar een proefles en mijn ogen gingen open: ik kon zelf wel wat van die power gebruiken! Toen ik een paar weken later hoorde van een boksklasje voor vrouwen, meldde ik me meteen aan. Bambam.
Het laatste stuk van de les bestond steevast uit sparren: in tweetallen de ander beheerst zien te raken zonder zelf teveel schade op te lopen. In contact uitdagen en uitgedaagd worden tot groei. Vooral bij dit laatste onderdeel gierde de adrenaline door mijn lichaam. Ik leerde stoten van de ander ontwijken, afketsen en incasseren. En ik leerde ze zelf te geven. Op een dag raakte ik mijn maatje recht op het borstbeen. Ze hapte naar adem, keek me geschrokken aan en schoot vol. Bij mijn volgende sparringspartner gebeurde binnen een paar seconden precies hetzelfde. Tik, ‘Au’. Consternatie
alom. Vol schuldgevoelens riep ik uit: ‘Ik stop wel, ik doe toch alleen maar mensen pijn’. En schoot vol. Met een schok realiseerde ik me
dat ik, zelfs als het overduidelijk de bedòeling van het spel is, zó bang kan zijn de ander werkelijk te raken. En als het gebeurt, me geschrokken terug te trekken. Fascinerend. Als je het eenmaal ziet, kun je het niet meer ont-zien. Het sparren kreeg vanaf toen een andere betekenis: die van het
versterken van mijn moed om te durven raken. Wat gebeurt er van binnen veel als je ‘in de ring’ staat! Net het leven zelf. Ik moet denken aan het gedicht van Marianne Williamson. De eerste regels gaan als volgt:
‘Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn.
Onze diepste angst is dat we oneindig krachtig zijn.
Het is ons licht, niet onze duisternis, waar we het meest bang voor zijn.’
Onze lichtstad Eindhoven is ook een inspirerende boksring waarin we met elkaar kunnen sparren. Hoe bang ben jij voor je kracht en die van je stadsgenoot? Durf je voluit te gaan in het sparren, beheerst te raken en je te laten raken? Het sparren met jou in gedachte voor me, lieve lezer, was ook een mooie training. Een beperkt aantal woorden dwong me, net als bij het boksen, tot focus. Het was een genoegen. Ik hoop dat ik je heb geraakt. Tot ziens in de ring.
#Boks